Its father's day duds.. :(

More than a year have passed, and we still miss you Duds!  Life is hard without you on our side.  But we have no choice but to accept the situation and bear with it.  No more daddy's day out, no more cooking experiments, no more joyrides and most of all, no more complete family picture to be published.  I miss you Duds. :(

Naalala ko nung bata ako, every sunday-day-out nating tatlo nageexplore lang tayo ng kahit saan.  Drive lang kahit saan mapunta.  Eat into different restos, explore faces of the metro.

Admittedly, a life like this is hard. Im having a hardtime managing all of these.  I didn't see this coming. I am unprepared. I know am not mature enough to handle even my own actions. 

duds, today is fathers day.  Please continue to guide us. I love you. 

The Law of Attraction is Real

"The Law of Attraction simply says that you attract into your life whatever you think about.  Your dominant thoughts will find a way to manifest. "

The first time I have heard of this law, natawa ako. Para kasing bagay lang siya sa mga taong mahilig mag tantrums, yung mga self centered brats. Ewan ko,  baka nag ooverthink lang ako. 

Isa akong jologs na tao. Hindi naman ako maprinsipyong tao. Madalas nga ay nilulunok ko ang pride ko sa para sa mga taong mahalaga sakin. Madrama na ako.

Masayang mabuhay sa buhay na gusto mo at deserve mo. Masaya ako sa buhay ko ngayon, aside sa fact that my dad is no longer with me. Masaya ako. Gusto ko maging masaya ang lahat ng tao. 

Let us all be happy.. :))))))))

2 YEARS

Sa araw na ito. Dalawang taon na mula nang una akong nagkatrabaho. Ambilis ng panahon, ang dami nang nangyari at madami nang tao akong nakilala. May mga nanatiling kaibigan at may mga tao na tamang dumaan lamang. Hindi ko alam. Madami akong pinagdaanan na humubog kung sino ako ngayon. Andrama. 


Ngayon ang araw na una akong nagkatrabahong totoo. Hindi naman sa sinasabi ko na hindi tunay na trabaho ang nauna kong dalawang pinasukan. Pero mas pormal lang ang pinasukan ko ngaung ika-13 ng Hulyo 2009 at mas akma sa pinag-aralan ko. 


Andami ko nang napagdadaanan pero parang wala pa akong naaabot. nde ko alam. Baka nga nagddrama lang ako. haha..

Almost a year

It has been a year since I made this blog. Another year has passed. Ambilis ng panahon. Madaming nangyari. Madami akong natutunan. Madaming masakit na nanyari. Madaming hindi maipaliwanang na pangyayari. Unti- unting lumalalim ang misteryo ng buhay (whow! nagiging malalim na ako, hindi bagay sa personality ko). Madami akong nakilala. May mga dumaan lang, may mga dumaan panandalian pero umalis din, pero meron din namang dumaan at nanatili. Sa mga dumaan, lalo na sa mga nanatili, nagpapasalamat ako ng madami.

Dahil ngayon at easter sunday, naisipan kong magbukas ulit ng blog na ito. Marahil wala naman talagang babasa ng blog na ito dahil wala naman talagang nakakaalam na nag eexist ito. Wala lang, gusto ko lang magkaroon ng outlet. Sa totoo lang, wala nang pinatutunguhan ang mga laman ng blog na ito.

Sa pagkakatanda ko, ginawa ko ang blog na ito dahil sa boredom ko ng 2010 busy season. Ang ironic lang dahil  nagsusulat ulit ako ngayon dahil nabobore ako, kundi dahil busy ako. Sobrang busy ko (wala nang matinong flow ang sinusulat ko). Bahala na. Kung ano na lang ang maisip at maitype kosa bulok ka T400 ko.

Sa totoo lang, masama ang loob ko ngayon. Mabigat ang loob ko na pumasok  para lang sa wala dahil sa peste kong manager. Papasukin ba naman kami para lang sa wala. Isa siyang bad apple sabi ni Vanessa. Dapat sa kanya pasabugin ang mukha. Ulo-ulo lang di kasama katawan, pag kasama katawan sabog pati laman. Napaka unprofessional nya. Anong opetsa na! Nakakairita siya. hahaha.

Hindi ko alam. Ahh basta, basta yun na yun. Hindi ko alam. Magulo ako, sana next time ay may matino na akong masulat. Sana sa susunod at may maipublish na akong totoong article. Sana sa sususnod ay matino na ko. Sana sa sususnod ay maayos na ako. Hindi ko alam!!!!!!!!!!!!!

11-11-11

I know it is already 11-15-11, too late for the 11-11-11 post. 
E bakit ba, ngayon na lang ulit ako nakahanap ng oras para magsulat at mag update ng blog. My 11-11-11 went fine. It is more than an ordinary day but it didn't became a special one. Hayaan mo na, pero thankful padin ako. 


My day started the usual. Early MRT rush, Ayala ave early marathon to beat the 8:30 bundy clock and stressful work area. Nothing unusual. My friends and I went for an early lunch. Literally early, 10:00 am lunch. We went to Mang Inasal, sabi kasi ng isa naming friend ay unlimited chicken daw. Joke time naman. They have a new set of menu. Mukhang masarap, kaya we ordered for sisig. Isa na namang joke time, hindi masarap ang sisig, walang mayonnaise pero I enjoyed the unlimited coke. :)


We are supposed to go on a fieldwork sa client. While walking, Junathan asked us if we want to pass by Starbucks to grab some coffee. Since busog kami at baka maantok kami sa client, Dulee and I decided to go. Akala ko take out, dine in pla. Inabot na kami ng 1:00pm sa Starbucks. Napaka unproductive.


While working in the client's office, wala din kaming nagawa ni Dulee. We went on sight seeing. The office is on the 48th floor of a building in Ayala Ave. Overlooking ang MOA, airport, baywalk at ang nearby buildings. Wala din kaming nagawa.  Unproductive day.


We went back to our office. Wala naman talaga akong gagawin sa pagbalik ng office, pero sumama ako pabalik. Wala lang, alam ko kasing babalik ang isang taong mahalaga. Ang jologs ko. As time passes sa office, walang text o kung ano man lang kung dadaan pa siya sa office. 


I used my tactics over my friends Pong and Banissa to deffer ang paguwi namin. I invited them to watch the light show sa Ayala Triangle pero umuulan pla. We then decided to go home but Pong said that he will wait for her GF. Haha. I asked Banissa if we could accompany Pong. We waited. haha. More than an hour passed, Pong's girlfriend arrive. I have no other choice. Banissa and I are going home. Still no text message from that someone. While on our way home, I asked Banissa to pass by Toy Kingdom. Ofcourse, to deffer the time. 


Atlast, she texted "office ka pa?". My heart jumped. Pero syempre pakunwari na wala lang, I replied " SM na pauwi, bakit?". She replied "Kala ko sasama ka sa Mercato, sige ingat pauwi". I smiled and wala lang, natuwa lang ako basta.I replied "cge game, san tyo mag kikita"


Yeah! alam kong wala lang to. This maybe a wala lang for her. Pero gusto ko to. Masaya ako dito. We went to Mercato together with Ange. Wala lang, masaya ako e. Merong kakaibang nangyari sa 11-11-11 ko. While we were eating, sabi nya "11:11pm na, mag wish tayo". Clueless of that ritual pero nag wish ako. Alam mo ba kung ano ang wish ko? hahaha.. Alam na!


My 11-11-11 11:11pm was fine. I went home smiling. Ang simpleng bagay pero simple thing from her makes me happy. Ang jologs ko. Ang korny ko. Ang baduy ko. Walang pakialamanan. Aking post to. 


PS: Kaya ko nasabing my day was not that good kasi habang pauwi na kami, nag text yung friends nya from college, and they met. Ayun lang, hindi ko siya nahatid. Pero, ayos lang.I should be thankful sa simple thing. :)

CDO + bukidnon

Camiguin